domingo, 10 de mayo de 2009

Muchos hijos, pocos, o ninguno. IN MEMORIAM

Mi padre, cuando yo tenía dieciséis o diecisiete años, “fai moitos xa”; en una sobremesa –de aquellas aun se sentaba la familia a comer y a cenar, escuchando el diario hablado, llamado popularmente “El Parte”-; sacó un tema a discusión: “La planificación familiar”.


En la mesa estábamos solamente tres personas, mis padres y yo -no tuve hermanos-. En cambio tanto mi padre como mi madre procedían de familias numerosas.


En la familia de mi padre, habían sido diez hermanos, en ese momento vivían ocho. Por parte de mi madre habían sido cinco, y vivían tres.


Yo defendía mi tesis, de que me habría gustado tener un hermano, -ese había sido mi deseo, auque en aquel entonces y desde hacia algunos años, lo daba como irrealizable, por razones de edad de mi madre-. Criticaba entonces su actuación, o mejor dicho “su no actuación” y haberme privado del amor fraternal.


Y en eso estábamos, hasta que, mi padre sentenció:


“¿Tu eres hijo de un obrero, no?, –de aquellas mi padre era maquinista, de las máquinas de vapor, de RENFE- ¿y sabes que nos enseñó la República?, dijo, ¿respecto a la familia de un obrero?, que no nos podemos permitir “el lujo” de tener más hijos que los que podemos dar estudios. ¿Sabes porqué?, pues por que, con lo que gano, no lo podría hacer. Y sin esa educación, ¿sabes lo que significaría?, la esclavitud, o en todo caso, mano de obra muy barata para el capital, la tuya y la de tus hermanos.”


Y terminó diciendo: “Así que tu, como hijo de obrero eres hijo único, y con un trabajo fundamental, estudiar, para que sepas reclamar o reivindicar al capital, lo que os debe pagar por vuestro trabajo cualificado. Y tu debes seguir esa planificación y no tener mas hijos de los que puedas dar una educación, cuanto mas alta, mejor.”

Esta fue mi primera lección Social Republicana.


En aquel momento, época álgida del franquismo, eso era muy fuerte, como dice hoy la juventud; y como decíamos muchos, en aquel entonces, “eso era de carallo de mico”.


¿Y ahora qué acontece, en esta etapa de Crisis, en democracia, y con una monarquía Borbónica?

Me parece que la cosa es similar. Como se dice hoy, “más de lo mismo”.


El otro día, sin ir mas lejos, a mi único hijo, en la sobremesa de la comida, viendo y escuchando las noticias, que daban en una cadena de televisión ; que si la crisis…, que si el paro…, que si los bancos…., y que los políticos decían…, que si el Florentino desea ser presidente del Madrid, etc. Entonces le pregunté a mi hijo:


-¿Piensas tener hijos…, cuantos?


Su contestación fue rotunda:

-Ninguno, en estos momentos no debemos.


Creo que en los informativos de ese día, habían hecho alarde de las proliferas proles de algunos:


-Políticos, entre ellos supernumerarios de Opus Dei..

-La Duquesa de Alba y su prole disgustada, por culpa del funcionario.

-Los Borbones, con sus respectivos sucesores dinásticos, príncipes e infantes.

-Los mediáticos, repartiéndose los hijos naturales y adoptados, en sus multimillonarios y enésimos divorcios. Y algún que otro matrimonio “mono-genético” que desean “tener descendencia”.


¡Y mi hijo, ninguno!


Entón pasou pola miña cabeza –perdonad pero “las trasnadas” me salen siempre en gallego-.

Meu pai pensaba, e tiña de exemplo o pobo Francés, que desde a da Bastilla, e desde que cantaban a Marsellesa, disfrutaban das liberdades que el dexesaba para o noso, e conseguir a ansiada República.

.

¿Pois oxe, non sei que opinaría meu pai?


¿Si souberas en que derivou, por non dir outra cousa, a “ fraternité dans la France”?


Con un presidente de dereitas. Casado cunha señora que, por certo, saibe moi ben estar…e o supo facer na pasarela. E co ben que interpreta…cara o público, pois é moi tímida..., pero posou moi ben desnuda. E xa no colmo, do bon facer de primeira dama da nación, ¡hasta din que canta....Carallo para o currículo.! Eu ata diría que non ten nada que envexar ao do noso Pepiño de Pas de Rei.


E mirade o que dixo, ela non, o seu consorte presidente, pois ocurreuselle decir, que o noso "manda mais" é pouco intelixente. ¿Toleairía?. Mais din por ahí, moitos dos seus paisanos, que o votaron por que ter "bon ollo", pra elixir os bos queixos -e bos xamós, añadiría eu.-.


Pois eles saberán…


E agora vai a miña trasnada ou troulada:


Si a mocidade de agora, non anda po lo labor da reprodución, e din iso de: “fillos cero”, coma se fose o slogan da miña empresa sobre a accidentalidade.


¿Quen van a traballar nas próximas xeracións…? E enténdase que digo man de obra, non de presidentes de consellos da administración.


¿Os netos das duquesas…e infantas; os netos dos presidentes de clubes e bancos con "soldos" supermillonarios…; os netos dos políticos. Os que soben, ao seu antollo, os seus "salarios", e para depois blindarlos…?


¡Pois veña, a proliferar!


Non o vexo claro… ¿E ti como o ves…?.


IN MEMORIAM

Ao meu pai, Abel, e ao seu hirmán, dous republicanos e socialistas. O meu tio, por seguir esa política, e defender os principios da liberdade, morreu exiliado en Francia.

No hay comentarios:

Publicar un comentario